No to zaczynamy

Przed 28 kwietnia 2012 moje życie wyglądało całkiem normalnie: Wychodziłam z domu, wracałam, jadłam, kładłam się spać. Co jadłam? Ano to, co postawiła przede mną mama. Za bardzo nie wnikałam. I nagle, kiedy życie postawiło przede mną sytuację, w której codziennie po pracy muszę zadbać nie tylko o to, co sama jem, ale także o to, co jada szanowny małżonek (zwany dalej Rogalikiem), a także o to, co od czasu do czasu jadają nasi goście, życie nabrało nowego smaku. Poczułam się jak spuszczona z kulinarnej smyczy. Otworzyłam moje książki z francuskimi i włoskimi przepisami, odkryłam niezliczoną ilość kulinarnych blogów (w tym moją ukochaną Kuchnię w zieleni) i zaczęłam testować. Ze zdumieniem odkryłam, że całkiem przyzwoicie mi to wychodzi, Rogalik chwali, znajomi chwalą, więc chyba coś w tym jest. :) Oczywiście nie uniknęłam porażek, a jakże. Zupie cebulowej dostało się za dużo oliwy i za mało cebuli, w związku z czym wylądowała w klopiku, przeceniłam również świeżość masła z własnej lodówki i tempo spalania się białej czekolady w rozgrzanym garnku (mimo że wiedziałam, że należy jej urządzić wodną kąpiel - ale leniwy dwa razy traci, czy jakoś tak), tak że ciasto też niestety poszło out. Ale jako iż póki co zwycięstw odnotowuję więcej niż porażek, postanowiłam założyć takiego oto bloga, na którym raz na jakiś czas postaram się wrzucić zrealizowane przepisy wraz z mniej lub bardziej udanymi zdjęciami. Zapraszam do śledzenia.